Warsztaty „Mokry Kolodion” w ZPAF w Warszawie

Długa przerwa panowała ostatnio na blogu. Takie życie, jak mawiają najstarsi górale z Pomorza. Dużo zmian na lepsze, żadnej na gorsze, więc chyba jestem usprawiedliwiony.

Jakiś czas temu prowadziem dla Studium Fotografii ZPAF w Warszawie warsztaty z procesu Mokrej Płyty Kolodionowej. Warsztaty jedodniowe, mające na celu ukazanie osobom zainteresowanym procesem, na czym on polega, jak się go wykonuje, co można dalej z takim szkiełkiem wyjętym z aparatu zrobić. Całość zrobiliśmy w ZPAF w Warszawie na pl. Zamkowym, gdzie jest dobrze wyposażona ciemnia. Na tarasie za budynkiem zorganizowaliśmy na prędce atelier ze światłem dziennym, by jak najlepiej oddać klimat ówczesnej XIX wiecznej fotografii.

Zacząłem od przedstawienia się po czym od razu rozpoczęliśmy szybki rys historyczny procesu, a zaraz potem opowiedziałem o jego etapach, potrzebnych odczynnikach, pułapkach, wadach i zaletach. Uwielbiam patrzeć na słuchaczy, którzy z niedowierzaniem słuchają, że można zrobić zdjęcie na szkle i to w tak banalnie prosty sposób jakim jest mokra płyta kolodionowa.

Przystąpiliśmy do pierwszych zdjęć. Oczywiście na początku, jak zawsze, zrobiłem zdjęcie pokazowe, a potem z każdym kursantem przeszedłem pełny proces zdjęciowy od oblania kolodionem do utrwalenia obrazu.

Ryj mój kaprawy na szkle pokazany 😉

Później każdy z obecnych coraz mniej potrzebował mojej pomocy, a ja mogłem skupić się nad wymyśleniem niespodzianki dla uczestników warsztatów. Ponieważ zdjęcia robiliśmy na szkle bezbarwnym, postanowiłem, że po zrobiebieniu przez wszystkich ujęć i ich wysuszeniu, wykonamy odbitki na papierze barytowym. Nie była to wprawdzie albumina, ale chciałem pokazać, że można bez więksych ceregieli zrobić odbitkę stykową nawet na normalnym, współczesnym papierze fotogrficznym.